به گزارش لادیز؛ به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ ظهور و ورود اومیکرون به کشور در ابتدا موجی از اظهارات بی اساس برخی از پزشکان را در پی داشت که در گفت و گو با رسانه ها ضمن تاکید و تصریح بر بی خطر بودن واریانت اومیکرون تبعات و عوارض آن را ساده و در حدود و ثغور سرماخوردگی عنوان کرده بودند و مدام از اصطلاح «چیزی نیست» بهره برده بودند!

این در حالی بود که سازمان جهانی بهداشت در توصیه های موکد و مکرر خود سویه اومیکرون را بسیار خطرناک توصیف می کرد و هشدار می داد که در اطمینان از ابتلا صرفا نمی توان به تست ها و آزمایش های معمول و متعارف سویه های پیشین بسنده کرد؛ چرا که اومیکرون تست ها را فریب می دهد و ممکن است در عین ابتلای یک فرد، آزمایش وی منفی ثبت شود که از این حیث نمیتوان به شیوه های غربالگری معمول آزمایشگاه ها اکتفا و اطمینان کرد.

با اینهمه بی اغراق تمامی توصیه های سازمان جهانی بهداشت به اثبات رسید و طی چند روز گذشته مهمترین هشدار این سازمان که همه گیری یکباره و انفجارگونه این سویه بود، هم به عینه رخ نمود و ثابت شد؛ به گونه ای که بی اغراق بسیاری از مردم و خانواده ها از سیر ابتلاهای صعودی اومیکرون در شوک و شکوه فرو رفته اند.

نکته غم انگیز این جریان ابتلای کودکان به بیماری است. به گونه ای که روز شنبه 23 بهمن فوت کودک 5 ماهه کرمانی مبتلا به اومیکرون خبر ساز شد و امروز فوت کودک 10 ماهه تبریزی به این بیماری احساسات مردم را جریحه دار کرد. مرگ دختربچه همدانی و دانش آموزی که در ابتدا نارسایی قلبی وی علت مرگ عنوان شده بود و امروز خانواده هاش مدعی شده بودند که او نیز به کرونا مبتلا بوده خبر متالم کننده ای بود که ثابت کرد اومیکرون هم کودکان را درگیر می کند و هم سبب مرگ می شود؛ حتی مرگ کودکان و نوزاردان!

حالا بیاییم برای یکبار هم که شده انگشت اتهام خود را از جانب این مسئول و آن مدیر برداریم و بجای حواله قصورات به این دولت و آن دولت کمی فکر کنیم که در تسری و گسترش زنجیره کرونا، «ما» به عنوان شهروندان این کشور چقدر در انجام امور محوله اجتماعی که همان «مسئولیت اجتماعی» قلمداد می شود، نقش داشته ایم؟

قصد این نوشتار تطهیر مسئولان و دولتمردان و تحقیر عامه مردم نیست؛ بلکه صرفا دو کلمه حرف حساب است و در بازگو کردنش امید تلنگری ساده نهفته است بلکه من بعد با تاسی به تجربیات تلخ گذشته از تکرار چنین وقایعی ممانعت به عمل آورد.

با این وجود اگر بخاطر بیاوریم از اوان اوج گیری کرونا مدام پزشکان و متخصصان، مسئولان دولتی و متولیان ستاد مقابله با کرونا و وزارت بهداشت تاکید داشتند که مردم رعایت پروتکل ها را جدی بگیرند؛ به ویژه در اماکن عمومی مانند «مترو» و «بی آر تی» که تردد افراد زیاد است و مردم از هر قشری مترو را برای سفرهای درون شهری خود بر می گزینند، باید رعایت پروتکل ها را جدی بگیرند.

در آغاز بحران کرونا مردم برای مسئولان و متولیان بهداشت و درمان جامعه پشتیبانی بی مزد و منت بودند و رعایت پروتکل ها را با قوت هر چه تمامتر انجام می دادند؛ اما به مرور زمان این رویه رنگ باخت.

از مرور آنچه در پنج پیک مختلف گذشت می‌گذریم؛ اما اومیکرون به واسطه درگیر کردن گروه سنی کودکان و نوجوانان سویه ای خاص و درخور حساسیت بود و هست. با این وجود برخی از شهروندان ما در کنار این مقوله هم به راحتی گذشتند. هرچه رسانه ها هشدار دادند، نخواستند که درکی از هشدارهایی داشته باشند که به سلامت و جان نوزادان و کودکان و نوجوانان گره خورده بود. نخواستند چون خود را به خواب زده بودند و همه میدانند که بیدار کردن چنین فردی تا چه اندازه مشکل است.

با این احوال سوالی که در این مقال مطرح می شود این است که چرا در جامعه ما نباید مشارکت اجتماعی آنقدر باشد که مردم دوستانه و خیرخواهانه به کسی که در اماکن عمومی از رعایت پروتکل های سرباز می زند؛ تذکر دهند و او را متقاعد کنند که برای حفظ سلامت هم ناگزیریم الزامات بهداشتی را مراعات کنیم. الزامات و پروتکل هایی که از حیث اهمیت به عنوان قانون مصوب و به تمام رئوس اجتماع ابلاغ شده اند، برای جلوگیری از مرگ و میرهای اطفال بی گناهی است که امروزه شاهد آن بوده ایم. کما اینکه قاطبه بزرگسالانی هم که به واسطه ابتلا به کرونا جان به جان آفرین تسلیم کرده اند، هم بی تردید بی گناه بوده اند و ناخواسته مغلوب این بیماری شده اند.

با این اوصاف چرا نباید با مشاهده فردی که تعمداً بدون ماسک وارد مترو می شود و حتی در پاره ای موارد با چنین حالتی در تمام مدت حضور خود با تلفن همراه گفت و گو می کند، وارد مذاکره شد و او را به چالشی دوستانه کشید تا در نهایت به اشتباه خود پی ببرد.

بی تردید اگر چنین فردی در پاسخ اعتراضی که به رفتار او می شود رویه ای تند و پرخاشگرانه هم داشته باشد،

با ورود سایر مسافران به این گفت و گو که سلامت و صلاح جمعی در آن نهفته است، کوتاه خواهد آمد و در مقابل نظر جمع تسلیم خواهد شد.

اما مسئله این است که قاطبه مردم هیچ اهتمامی برای تذکر دادن هایی از این دست ندارند و چنین رویکردی هم اشتباه است؛ درست مانند همان کسی که بدون ماسک و در حال گفت و گوی تلفنی به قطار وارد می شود و اگر به ویروس کرونا آلوده باشد، حساب کنید چند شهروند بی گناه را آلوده و گرفتار رنج بیماری و تحمیل هزینه هایی خواهد کرد که بجز ظلم نام دیگری بر آن مترتب نیست.

با این وجود باید کمی نسبت به جامعه خود احساس وظیفه و ادای دین کنیم و سعی داشته باشیم با رأفت و بردباری بخشی از ناملایمات و رفتارهای پرخطر مانند آنچه که تشریح شد را رفع رجوع کنیم. چرا که همگی ما در کشتی بزرگی نشسته ایم که اگر خدای ناکرده این کشتی سوراخ و یا دچار طوفان شود، آنوقت بزرگ و کوچک یا زن و مرد تفاوتی در غرق شدن و انواع مخاطراتی که در انتظار مسافران این کشتی است نخواهد داشت.

انتهای پیام/