قادری پیش از این پیشنهاد و در ابتدای سخنانش که یکی از دو پیشنهاد ارائه شده در شورا بود، نطق مفصلی در رابطه با ضرورت مناسب سازی معابر و اماکن شهری و عمومی کشور ارائه کرد و گفت: یکی از این موضوعات مهم مناسبسازی است و از این روی میتوانیم راهبردی را با شهرداری در تهران در سطح محلات به محوریت سرای محلات و فرهنگسراها پیگیری کنیم. موضوع مناسب سازی صرفا موضوع معلولین نیست، بلکه شامل بانوان باردار یا سالمندان نیز می شود، در کل کشور 2 هزار و 220 موضع مناسب سازی شده اما این تعداد اصلا کافی نیست و ما به کمک شهرداری در این زمینه نیاز داریم.
به نظر می رسد دو پاره انتخابی فوق که در اظهارات قادری در آغاز مطلب آمد، کاملا در تعارض با هم هستند. چرا که از یک سو ضرورت مناسب سازی در سخنان وی گوشزد می شود و مناسب سازی در واقع یعنی رفع هر معبر و مانع و رادع! به این منظور که معلولان، بانوان باردار، سالمندان، کودکان و سایر افراد کم توان و دارای محدودیت بتوانند از اماکن و امکانات عمومی جامعه که بنا به ضرورت زندگی ناگزیرند از آنها بهره ببرند، مانند افراد سالم و توانمند که برای استفاده از ملزومات اجتماعی مشکلی ندارند، به راحتی استفاده کنند بدون آنکه نیازمند یاری و همراهی فرد دیگری حتی فرزند و همراه خود باشند.
اما بخش پایانی سخنان رئیس تازه بر کرسی ریاست نشسته سازمان بهزیستی دائر بر راه اندازی شهربازی ویژه معلولان گرامی درست نقطه مقابل سخنان اوست که در بخش ضرورت مناسب سازی عنوان کرده است؛ چرا که ساخت این شهربازی یعنی دیوار کشیدن، یعنی تمایز قائل شدن بین افراد سالم و معلول!
این در حالیست که جامعه جهانی سالهاست که با خوش فکری و خرج کمی خلاقیت بر تمام موانعی که زندگی معلولان، سالمندان و بانوان باردار و در مجموع جامعه هدف مناسب سازی را در مربع استثناء قرار میدهد، فائق آمده؛ مربعی که خود محدویت و زندانی است که خط قرمز «توجه»، «دلسوزی»، «ایست»، «خطر» را به رنگ قرمز جیغ به چهار ضلع این مربع جای میدهد و جار میزند!
اینجاست که تکلیف علم، هنر و خلاقیت مشخص می شود. در کشور ما هستند مهندسان و طراحان صنعتی که در زمینه طراحی، ساخت و اجرای تمام ملزومات معلولان و سایر افراد کم توان می توانند نقش ایفا کنند.
بی تردید هنر هموطنان ما در این زمینه می تواند ابزار، لوازم و ملزماتی را طراحی و اجرا کند که دنیا انگشت حیرت به دهان بگیرد؛ مشروط بر آنکه در ابتدا دیوار « انحصار» شکسته شود.
اگر در تمام حوزه هایی که معمولا به بن بست می خوریم کمی تامل کنیم خواهیم دید فقدان روحیه کار جمعی، و بیداد منیت و تک روی در هر کاری کارمان را زار کرده و همواره در یک راه به بن بست مان می کشاند.
با این وجود شهرداری تهران قبل از هر کاری باید درهای مشارکت را باز کند، آنوقت خواهیم دید که همت جمعی که در دهه های گذشته تنها هفت حرف آن در میان بوده، غوغا خواهد کرد.
حال با توجه به آنچه گفته شد یک فرد معلول نیاز دارد که بدون اماکن اختصاصی و ساخت در و دیوار جدید که عمری در آن زندانی بوده، در سایه هوش و نیاز سنجی مسئولان و خلاقیت مهندسان و طراحان مملکت و همراهی متولیانی چون شهرداری و سازمان بهزیستی کشور بتواند یک زندگی عادی را مانند افراد عادی تجربه کند. این انتظاری بر حق است؛ چرا که در بسیاری از کشورها محقق شده است!
انتهای پیام/
