به گزارش لادیز؛به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سردار حسین رحیمی رئیس پلیس پایتخت چندی پیش از راه‌اندازی مرکزی موسوم به «دهکده سلامت» خبر داد و در رابطه با فلسفه وجودی این مرکز گفت: «اقدامات لازم برای ایجاد دهکده سلامت شروع شده و نیروی انتظامی تهران بزرگ طرح کامل این مرکز را مشمول  شهرک ۱۰ هزار نفری به همراه مراکز تفریحی و سرگرمی و ورزشی و... ارائه داده تا افراد درگیر اعتیاد آرام آرام به جامعه و کار و زندگی بازگردند.»

سرهنگ عبدالوهاب حسنوند، رئیس پلیس مبارزه با موادمخدر نیروی انتظامی نیز در توضیحی تکمیلی در رابطه با دهکده سلامت می گوید: «جزییات این طرح به ستاد مبارزه با موادمخدر ارائه شده و سوله‌هایی با عنوان آسایشگاه برای نگهداری مددجویان، ساختمان غربالگری برای ورود افراد جدید به دهکده در نظر گرفته شده است.

سایر امکانات و اماکن این دهکده که در اظهارات سرهنگ حسنوند به آن اشاره شده مشمول مواردی است همچون؛ حسینیه با مساحت یک هزار مترمربع، آموزشگاه‌های ۲۱گانه در دو ساختمان مجزا، احداث ۲۰ کارگاه، یک هتل‌آپارتمان، منازل کارگری، ساختمان چندمنظوره سینما، تئاتر، ساختمانی برای نگهداری معتادان خیابانی با سن زیر ۱۸ سال، پارک مجهز با سبک و سیاق مدرن و ویژه با سایت‌های مختلف اعم از پارک علم و فناوری، مرکز مطالعات بالینی موادمخدر، سایت پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، چهار باغ هنر شامل باغ کتاب، هنر، فلسفه و هنرهای دستی، زمین‌های ورزشی، جاده تندرستی و ....

رئیس پلیس مبارزه با موادمخدر نیروی انتظامی در تکمیل اظهاراتش می گوید: براساس برآوردهای انجام‌شده، فاز نخست این دهکده طی دو سال و فاز دوم آن طی سه سال انجام خواهد شد و نیازمند اعتباری حدود هزار میلیارد تومان است که البته می‌توان با کمک دولت و خیرین آن را اجرایی کرد.»

آنگونه که از اظهارات این دو مقام انتظامی بر می آید در حال حاضر طرح این دهکده ارائه شده است و بنا به گفته سرهنگ حسنوند اجرا و ساخت و ساز این مرکز یا به اصطلاح دهکده سلامت مشروط به کمک خیرین است و این بدان معناست که بودجه این دهکده هنوز تامین نشده و حتی اگر این معضل رفع رجوع شود، چند سال برای اجرا و راه اندازی آن وقت لازم است.

اما نکته جالب توجه پس از انتشار این خبر موجی از انتقادها در رابطه با طرحی که به قول عامه نه به دار است و نه به بار، به سمت پلیس و دولت و حاکمیت سرازیر شد.

این انتقادهایِ یکطرفه به قاضی رفته، در برخی از رسانه های معاند و اعوان و انصار مرتبط با آنها که در فضای مجازی صفحه و دفتر و دستکی بهم زده اند، صورت گرفت و در تیترها و پیشانی مطالب شان «دهکده»، «جزیره» شد و «سلامت» به « معتادان» استحاله یافت و در نهایت «دهکده سلامت» ، «جزیره معتادان» شد!، یعنی ترکیبی با دو واژه ساده اما یک دنیا بار منفی که در مخیله مخاطب خواهد ماند!

فراغت از مطالعه اخبار و احوال پیرامونی «جزیره معتادان» در نهایت این انگاره را در ذهن خواننده قوت می بخشید که گویا معتادان عزیز که از شدت و حدت الطاف نویسندگان حالا در هیئت قدیسینی گمنام مورد بحث بودند، با بی رحمی تمام در حال انتقال به کوره های آدم سوزی نازی ها هستند؛ در حالی که هر کس که بی اطلاع باشد، نویسندگان این اخبار و احوال اطلاع کامل دارند که این طرح گذشته از هزینه هنگفتی که روی دست بیت المال می گذارد، برای نجات معتادان و برچیدن بساط و بازار قاچاق مخدر کاملا ضروری است؛ ضمن آنکه از منظر جامعه شناسی و تربیت نسل و موارد دیگر نیز کارآیی فراوان دارد.

مگر آنکه دور از جان منتقدان دلسوز باشند کسانی در این بین که منافع خاصی از وضعیت موجود داشته باشند که این افراد مشمول بحث این نوشتار نیستند.

با این وجود چند ابهام در این میان وجود دارد که در تشریح ابهامات مورد اشاره اثبات  خواهد شد که دلسوزی های بیجای شهروندان در افزایش آمار معتادان و بسط و گسترش بساط خانمانسوز اعتیاد بی تاثیر نبوده و نیست.

آغاز اعتیاد جرم نیست؛ آخر ویرانی

باید اذعان کرد که گرفتاری اعتیاد درست از جایی آغاز شد که گفتند اعتیاد جرم نیست و بیماری است. تا قبل از این جملۀ ویرانگر معتادان مجبور بودند برای صرف وعده های روزانه مخدر خود با هزار مشقت در هر پستو و پسله ای خلوتی دست و پا کنند؛ شاید پس از ساعت ها وقت کشی به مراد دل نائل آیند؛ اما پس از آنکه معتادان بیمار فهمیدند هیچ هرجی بر بر آنان که بیمار بودند نیست؛ چشم هایشان به روی حقیقت باز شد و به جایی رسیدند که حق این را دارند که مثل امروز در هر مکان و زمانی که هوس میل و تناول نشئه جات کنند، همان جا چمباتمه زده و با دود و دم خود درد بیماری خود را التیام و تسکین ببخشند.

به ویژه آنکه سوداگران هم بیکار نبودند و برای صرفه جویی در پای بساط نشینی معتادان با ابداع مخدرهای صنعتی و متفرعات استفاده از آن، زمان فول شدن را به کمتر از چند دقیقه تنزل دادند.

از طرفی همین مردم دلسوز که در واکنش به راه اندازی دهکده سلامت جامه چاک کردند و از ته جان نعره کشیدند با مشاهده معتادان متجاهر که در کوچه هایی محل زندگی آنها و چه بسا پشت دیواری که فرزندان آنها زندگی میکردند، مشغول استعمال مخدر صنعتی بودند، در فصل گرما برایشان آب خنک می برند و در موسم سرما نوشیدنی گرم تعارفشان می کردند و ...

در این مجال باید یاد آور شد که نگارنده هم قائل بر این است که این افراد فقط به واسطه انسان بودن و حفظ مقام و شانیت انسانی به رغم تمام اشتباهاتی که معتادان داشته اند، باید حمایت شوند؛ اما نه حمایتی از جنس «دوستی خاله خرسه ها»، بلکه حمایتی اساسی که تضمین کننده بازگشت آنها به زندگی و جبران اشتباهات خانمانسوز باشد، یعنی درست همسویی و کمک به راه اندازی دهکده سلامت!

حال در چرایی راه اندازی دهکده سلامت دلایل فراوانی میتوان اقامه کرد که برای پرهیز از اطاله کلام به اهم آنها بسنده می شود.

بی تردید اگر از جمع هموطنانی که گرفتار اعتیاد شده اند در مورد اقامت و بازگشت به زندگی معمول و عزتمند عادی قاطبه مردم سوال شود، اکثریت قریب به اتفاق آنها موافق خواهند بود.

ضمن آنکه درد اعتیاد فرد معتاد را مجبور می کند برای تامین موارد مصرفی خود تمام قاعده های انسانی را بشکند و زیر پا بگذارد.

شاهد مثال این موضوع معضل سرقت های خرد و کلانی است که هر روز شاهد آن هستیم. در این روز ها اهم سرقت ها در حوزه سرقت تلفن همراه انجام می شود که همین امر معضلات دیگری چون، قتل و ضرب و جرح های ناخواسته ای را به همراه دارد که در نهایت بزرگترین داشته جامعه یعنی امنیت را تحت الشعاع قرار می دهد.

گذشته از آن معضل مرتبط زباله گردی که گروهی زیادی از معتادان بخاطر تامین مواد مخدر مصرفی خود به آن اشتغال و اهتمام دارند، خواسته و نا خواسته آلودگی کوچه و خیابان و بازار را رقم می زند که در این رهگذر بسیاری از معتادان به محض قرار گرفتن در محیط های خلوت اقدام به سرقت اشیاء و لوازمی مانند درپوش علمک های گاز ، سرپوش فلزی فاضلاب ها  و حتی قطع جریان برق و سرقت کابل ها می کنند.

بنابراین ناگفته پیداست که بسیاری از آسیب های اجتماعی که نظم و نسق جامعه را بر هم زده است مولود اعتیاد است که از جانب معتادان متجاهر یعنی افرادی که هیچ چیزی برای از دست دادن ندارند، رقم می خورد.

با این اوصاف اگر معترضان و مخالفان راه اندازی دهکده سلامت در وهله اول به طرح ارائه شده اشراف پیدا کنند و پس از آن تنها به امنیت خانواده و تربیت و رفت و آمد فرزندان خود در اجتماعی بیندیشند که عاری معتادان متجاهر و تهدیدهایی چون اعتیاد باشد، بی تریدی بدون حب و بغض مصلحتی با طرح های سازنده ای مانند دهکده سلامت همراه و همسو خواهند شد.