لاديز - وصیت امام علی (ع)به مسلمانان چه بود؟

سال چهل هجری قمری فرا رسیده است و با وجود اینکه امت مسلمان در اجرای دستورات امام علی (ع) نافرمانی های بسیار کردند،اما بازهم ایشان خیرخواه امت رسول خدا است.

به گزارش پایگاه خبری لادیز؛ امیرالمومنین علی (ع) در آخرین روزهای عمر شریف خود، در حالی که مردم آن زمان حق رهبر خود را ادا نکردند و از اجرای دستوراتش سر باز زدند، اما باز هم این وجود نازنین برای مردم از جانب خداوند طلب عفو و بخشش می‌کند و در خطبه 149 کتاب شریف نهج البلاغه می‌فرماید: وصیت من این است که چیزی را شریک خدا قرار ندهید و سنت و شریعت رسول خدا را ضایع نکنید.

این دو ستون محکم را برپا دارید و این دو چراغ را فروزان نگه دارید و تا آن زمان که از حق منحرف نشده‌اید، سرزنشی نخواهید داشت که برای هرکس به اندازه توانایی او وظیفه‌ای تعیین شده است و نسبت به، افراد جاهل و نادان تخفیف داده شده است، زیرا که پروردگار رحیم، دین استوار و پیشوا آگاه است.من دیروز رهبر شما بودم و امروز مایه پند و عبرت شما هستم، و فردا از شما جدا خواهم شد. خدا شما و مرا بیامرزد.
سپس امام در ادامه می‌فرماید: اگر از این ضربت و در این لغزشگاه نجات یابم که حرفی نیست. اما اگر گام‌ها بلغزد و از این جهان بروم ما نیز چون دیگران در سایه شاخسار درختان مسیر وزش باد و باران و زیر سایه ابرهای متراکم آسمان پراکنده می شویم آثارمان روی زمین نابود خواهد شد. من از همسایگان شما بودم که چند روزی در کنار شما زیستم و به زودی از من جز جسدی بی روح و ساکن پس از آن همه تلاش و خاموش پس از آن همه گفتار باقی نخواهد ماند پس باید سکوت من و بی حرکتی دست و پا و چشم ها و اندام من مایه پند و اندرز شما گردد که از هر منطق رسایی و از هر سخن موثری عبرت انگیز تر است وداع و خداحافظی من با شما چونان جدایی کسی است که آماده ملاقات با خداست فردا ارزش ایام زندگی مرا خواهید دید و راز درونم را خواهید دانست پس از آنکه جای مرا خالی دیدید و کسی دیگر جای من نشست مرا خواهید شناخت.